Ιστορίες καθημερινότητας

ΙΣΤΟΡΙΑ 1

Μαμά με 2 παιδιά επισκέπτεται πολυχώρο αναψυχής συνοδευόμενη από φίλη. Οι κυρίες κάθονται και πίνουν καφεδάκι συζητώντας με αφοσίωση. Το αγόρι γύρω στα 5 βρίσκει κάποια άλλα παιδιά και παίζει μπάλα. Το κορίτσι γύρω στα 3 δε βρίσκει καμία συντροφιά. Γυρίζει γύρω γύρω κοιτώντας τα παιχνίδια στα περισσότερα όμως δεν μπορεί να ανέβει χωρίς βοήθεια. Πηγαίνει στο τραπέζι αναζητώντας βοήθεια και ακούει επαναλαμβανόμενα τη φράση «πήγαινε να παίξεις». Ξαναπηγαίνει στην κούνια που είναι πολύ ψηλή και δεν μπορεί να ανέβει. Παίρνει αγκαλιά την κούνια ολόκληρη για να μην κάτσει άλλο παιδάκι χωρίς ωστόσο να μπορεί να ανέβει. Κάποιος άλλος γονιός που βρέθηκε δίπλα ανεβάζει τη μικρούλα στην κούνια και το κοριτσάκι αρχικά κάνει κούνια όσο μπορεί μόνη. Περνάνε 5, 10, 15, 20 λεπτά και το κορίτσι θέλει πια να κατέβει, φωνάζει επαναλαμβανόμενα «μαμά» , μα κανείς δεν έρχεται γιατί η μανούλα δεν την ακούει. Τελικά κάθεται στην κούνια περίπου μισή ώρα μέχρι να πάρουν είδηση ότι την έχουν ξεχάσει εκεί. Όταν κατεβαίνει προσπαθεί να σηκώσει τη μαμά από το τραπέζι του καφέ για να πάνε και στα άλλα παιχνίδια, μα η μαμά της λέει «δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλεις, σε έφερα να παίξεις και είσαι συνέχεια στα πόδια μου. Καλύτερα να φύγουμε!!!!». !!!!!!!!

ΙΣΤΟΡΙΑ 2

Γονείς με μωράκι 8 μηνών σε κοινωνική συνάντηση με άλλους γονείς συζητούν για το πώς διαχειρίζονται το μωρό τους. «Τηλεόραση, αγαπητοί μου. Και έχουμε σωθεί. Ξέρεις τι καλά κάθεται; Ούτε κουνιέται καθόλου. Μόλις γκρινιάζει ανάβω την τηλεόραση, βάζω τα τραγούδια και τέλος. Μπορεί να κάτσει και όλο το απόγευμα σαν αρνάκι. Κι εγώ κάνω τις δουλειές μου και είμαι ήσυχη».  Πραγματικά οι άλλοι γονείς κοιτούν το μωρό. Κοιτά μαρμαρωμένο σχεδόν την τηλεόραση. Δεν μιλάει. Δεν φθογγίζει. Δεν εξερευνά, δεν πιάνει, δεν ασχολείται με τίποτα. Μετά από 6 μήνες περίπου οι γονείς απευθύνονται σε ειδικό γιατί το μωρό φαίνεται κλεισμένο στο δικό του κόσμο.

ΙΣΤΟΡΙΑ 3

Έξω από τον παιδικό σταθμό, Παρασκευή μεσημέρι μητέρες συναντιούνται και χαιρετιούνται. «Άντε, καλό Σαββατοκύριακο» εύχεται η μία. «Τι καλό Σαββατοκύριακο, όσο σκέφτομαι τι με περιμένει που θα τα χω όλη μέρα μέσα στο σπίτι και θα γίνεται πανικός, με πιάνει … Να ‘ρθει η Δευτέρα να έρθουν σχολείο να ησυχάσω πάλι.»

Το ζήτημα που πρέπει να εξετάσουμε είναι τελικά γιατί φέρνουμε στον κόσμο παιδιά. Το παιδί μας το αγαπάμε αναντίρρητα, όποιον να ρωτήσεις λέει το αγαπώ περισσότερο από όλα. Όμως ξεχνάμε ίσως στα πλαίσια μιας φορτωμένης καθημερινότητας τι ανάγκες έχει το παιδί πέρα από την τροφή και την στέγη.

Το παιδί είναι ένας άνθρωπος που νιώθει χαρά, λύπη, ανία, βαρεμάρα, θέλει ερεθίσματα, όπως ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ. Ειδικά τα τρία πρώτα χρόνια ζωής είναι θεμελιώδη για την ανάπτυξη συναισθηματικής, κοινωνικής και λογικής νοημοσύνης. Τότε είναι που αναπτύσσονται και συναισθηματικές διαταραχές όπως φοβίες, κρίσεις πανικού, διαταραχές άγχους και κατάθλιψης.

Στο πρώτο παράδειγμα ένα παιδί που θέλει με κάποιον να παίξει τα παιχνίδια της παιδικής χαράς. Φυσιολογικό, που όμως αντιμετωπίζεται σαν παράλογο. Στο δεύτερο παράδειγμα ένα μωρό που θέλει κάποιον να του δείξει πώς να εξερευνήσει τον κόσμο οπότε γκρινιάζει για προσοχή. Φυσιολογικό, που όμως αντιμετωπίζεται σαν παράλογο. Αναθέτουμε τη εκπαίδευση του παιδιού στην οθόνη, αδρανοποιώντας το κυρίαρχο ημισφαίριο του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη του λόγου, της λογικής σκέψης, της διαμόρφωσης προσωπικότητας, της ευφυίας, αφού το μωρό όταν παρακολουθεί οθόνη χρησιμοποιεί μόνο το ημισφαίριο που είναι υπεύθυνο για την επεξεργασία της εικόνας και του ήχου. Στο τρίτο παράδειγμα, ένα παιδί που θα έχει τη μανούλα όλη μέρα να την ευχαριστηθεί και να παίξουν μαζί. Φυσιολογικό, που όμως πάλι αντιμετωπίζεται σαν παράλογο………

Όσο περισσότερο ασχοληθούμε τα πρώτα χρόνια, τόσο πιο εύκολη θα είναι η καθημερινότητα μετά. Το δουλεμένο παιδί είναι συνεργάσιμο, ευφυές, κοινωνικό, προσαρμοστικό. Όσο βαριόμαστε, τόσο μετά θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ξεσπάσματα θυμού και δυσπροσαρμογή, διαταραχές λόγου και κοινωνικής συμπεριφοράς. Οπωσδήποτε σαν ενήλικές θα υπάρχουν και ώρες που θα έχουμε το χρόνο μας για εμάς. Από τη στιγμή όμως που έχουμε φέρει παιδιά στον κόσμο, το πλέον παράλογο είναι να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν…