Η Ώρα του Παιδιού

Κάποτε ένας πεντάχρονος γιος περίμενε τον πατέρα του να γυρίσει στο σπίτι. Μόλις ο πατέρας μπήκε μέσα, ο γιος του τον ρώτησε: «Μπαμπά, πόσα χρήματα σε πληρώνουν στη δουλειά που πάς;». Ο πατέρας εκνευρισμένος και κουρασμένος καθώς ήταν, του είπε «Τι σε νοιάζει εσένα παιδί μου πόσα μου δίνουν στη δουλειά, μου δίνουν 40 ευρώ, άσε με και είμαι κουρασμένος, πήγαινε σε παρακαλώ στο δωμάτιο σου». Το παιδί τότε είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά, μήπως μπορείς να μου δώσεις 20 ευρώ;». Ο πατέρας δεν έδωσε άλλη σημασία και πήγε να φάει το φαγητό του. Σκέφτηκε όμως αυτά που ρώταγε το παιδί και μόλις τελείωσε, πήγε στο δωμάτιο και είπε στο παιδί: «Γιε μου, πάρε τα 20 ευρώ που μου ζήτησες, πες μου όμως τι τα θες εσύ αυτά τα χρήματα που είσαι 5 χρονών». Και το παιδί πήρε το χρήματα, έψαξε κάτω από το μαξιλάρι του, βρήκε μερικά ακόμα και τα έδωσε στον πατέρα λέγοντας: «Μπαμπά, σου δίνω εγώ τα λεφτά που θα σου έδιναν στη δουλειά, για να κάτσεις μαζί μου να παίξουμε, να φάμε παρέα και να σε δω».

Η ζωή μας είναι πολύπλοκη και όλα τα άγχη και οι αγωνίες είναι σεβαστές. Όμως θα έρθει η μέρα που θα λέμε στο μεγάλο παιδί, στον έφηβο «κάτσε να με ακούσεις» κι εκείνος θα μας αγνοεί, όπως τον αγνοούσαμε κι εμείς όταν ήταν πιο μικρός. «Μα, θα πει κάποιος, θέλω να πάω κι εγώ σαν άνθρωπος, να πιω ένα καφέ με την ησυχία μου, να πάω στο κομμωτήριο, να πάω για ψώνια, το παιδί, παιδί είναι θα παίξει, δεν έχει ανάγκη». Ας βάζουμε καμιά φορά τον εαυτό μας στη θέση του παιδιού και στο τι έκανε και πώς πέρασε τη μέρα του. Ξύπνησε, έφαγε πρωινό, μετά είδε τηλεόραση, μετά έκατσε να παίξει, μετά ήρθαν οι γονείς και του είπαν είμαστε κουρασμένοι, πήγαινε στο δωμάτιο σου και κάνε ησυχία, μετά έπαιξε, μετά ξαναέπαιξε, μετά ξαναείδε τηλεόραση και το βράδυ κοιμήθηκε. Αυτό το σενάριο είναι ίσως υπερβολικό, όμως σε κάποιες οικογένειες μπορεί να συμβαίνει.

Θα πει πάλι κάποιος «μα στο σπίτι ήρθαν τόσοι φίλοι, το παιδί είχε παρέα». Πώς θα νιώθαμε εμείς αν ήμασταν σε ένα δωμάτιο με 10 παιδάκια και κανέναν μεγάλο; Σύντομα θα αποζητούσαμε την παρέα των συνομηλίκων μας. Έτσι και το παιδί σε ένα χώρο με μεγάλους, βλέπει γύρω του δέκα ζευγάρια πόδια των ψηλών και μεγάλων ενηλίκων και κανένα ζευγάρι μάτια.

Πολλές φορές το παιδί μας κουράζει γιατί κάνει ένα σωρό θορύβους, ζημιές, αταξίες. Λέμε «δεν σε αντέχω». Το παιδί όμως προσπαθεί να μας τραβήξει την προσοχή. Αυτό που θέλει να πει είναι «πήγαινε με μια βόλτα, κάτσε μαζί μου, διάβασέ μου ένα παραμύθι, πάρε με αγκαλιά».

Ας αφιερώσουμε χρόνο στα παιδιά μας. Τώρα, όσο είναι μικρά μας χρειάζονται. Δεν χρειάζονται τίποτε περισσότερο από τον πατέρα και τη μάνα. Δεν μετριέται ο χρόνος σε λεπτά ή ώρες. Μπορεί ένας γονιός να είναι όλη μέρα στο σπίτι, αλλά να μην περνάει ούτε ένα λεπτό με το παιδί γατί κάνει δουλειές, τηλέφωνα, βλέπει κάτι στον υπολογιστή ή στην τηλεόραση, καλεί φίλους στο σπίτι. Και το παιδί όλη μέρα παίζει μόνο. Πάει κάτι να ρωτήσει και νιώθει ότι ενοχλεί. Από την άλλη μπορεί η εργασία μας να είναι ιδιαίτερα απαιτητική. Όμως ας πούμε στον εαυτό μας ότι η ώρα αυτή είναι αφιερωμένη στο παιδί μας. Θα κάτσουμε μαζί του στο πάτωμα, στο χαλί, θα το αγκαλιάσουμε, θα κουβεντιάσουμε, θα παίξουμε μαζί του και αυτό θα είναι για το παιδί η πιο όμορφη στιγμή της μέρας. Κι από αυτή μας τη στάση θα βγάλουμε ένα ισόβιο μισθό, και μια καλή σύνταξη.

Το σημερινό μας θέμα, αν και στις μέρες μας είναι σαφώς πιο έντονο, δεν είναι καινούριο και αποτυπώνεται πολύ εύστοχα στο τραγούδι “Cats in the cradle” του Harry Chapin από το 1974…